Gisteren was de ledencontactdag van de LOKK, Landelijke Organisatie Kant Kunst.
De reis ernaar toe was dramatisch. Eerst mis ik net de bus naar het station. Eindelijk op het station aangekomen zie ik, dat een eerdere trein vertraging heeft en die zou ik nog kunnen halen. Helaas het was een puinhoop, Er was een bovenleiding kapot tussen Sloterdijk en Schiphol en op Zuid had iedere trein daar last van. De trein, die ik hoopte te halen, ging uiteindelijk niet, de geplande trein ook niet, gelukkig de volgende wel. In Utrecht overstappen, maar de eerstvolgende trein naar Maarn was geannuleerd, dus bijna een uur wachten. UIteindelijk was ik een half uur te laat.
Gelukkig had ik de lezing van Bettie Stijnman al eens gehoord, maar het is toch jammer, want de lezing is heel interessant.
De workshop ‘s middags was goed verzorgd. Een mapje met 3 patronen van paddenstoelen, een vliegenzwam, een groene knolamaniet en een vliegenzwam. Ik heb gekozen voor de vliegenzwam. Die sprak met het meest aan. Doet hij in het echt ook.
Omdat ik allerlei mensen wilde spreken, ben ik niet erg opgeschoten. Het randje is nog niet eens af. Ben net de eerste hoek om.
Voor een van mijn leerlingen ben ik bezig met een Binche rondje, ontworpen door Annemarie Verbeke. Zaterdag hadden we het over keuzes van kanten. Mijn buurvrouw tegenover kiest haar patronen meestal met weinig klosjes, gauw klaar. Ze noemde mijn HInojosa kleed. Dat is weinig klosjes, maar zeker niet gauw klaar. Binche betekent veel klosjes en ook zeker niet gauw klaar. Je moet goed bij de les blijven om te weten waar je precies bent en wat je moet doen.

Nu is alles weer begonnen en kan ik dingen gaan afzeggen, zoals de kringbesturendag aanstaande zaterdag. Ik ben snipverkouden en kan beter thuisblijven en rust houden. Volgende week is de OIDFA contactdag en dan kan ik veel moeilijker zeggen: ik kom niet. Jammer, maar het is niet anders.
Toch een klein succesverhaal is ook te vertellen. Vorig jaar op 10 december schreef ik dat Mauritsje bij ons logeerde. Mauritsje is een pop met replicakleding uit 1595. Deze set kleding is ca. 30 jaar geleden gemaakt door de groep Amsterdam van de NKO (de “oude” Nederlandse Kant Opleiding) naar een kinderportret van Maurits de Heraugieres geschilderd door Adriaan van der Linde. Mijn “opdracht” was een goed thuis voor hem te vinden. Dat kostte enige moeite. De meeste musea, die ik aanschreef, reageerden negatief. Hij paste niet in hun collectie. Tot vorige week het Kunstnuseum in Den Haag. Deze zagen er wel wat in. Ze kunnen hem illustratief en educatief gebruiken. Gisteren is hij opgehaald en naar zijn nieuwe thuis gebracht. Ik hoop, dat hij het daar goed heeft. Een einde van een tijdperk, maar ook een begin van een nieuw.
Volgende week de laatste voorbereidingen voor de contactdag doen. Gelukkig is de workshop klaar. Er moeten alleen nog kopieën gemaakt worden.
Tussen dit alles door mag ik ook nog voor mezelf klossen.

Afgelopen dinsdag was er goed nieuws voor het openbare leven. We mogen weer veel meer en er mag meer open. We mogen er dus vanuit gaan, dat de komende kringbijeenkomsten, de kringbesturerdag en de OIDFA contactdag gewoon door kunnen gaan. Daar ben ik blij om, dat niet al het werk dat daarvoor al is verzet, niet voor niets is geweest.
Op de kring gaan we in maart een hoekje in lintkant maken voor ons techniekdoosje of -boekje. Zoals ik de vorige keer schreef, was ik er al mee begonnen. Het is nu klaar. Eigenlijk moet ik deze kantsoort vaker doen om de vullingen ook echt mooi te krijgen. Nu is het soms echt gepriegel. Dat kwam ook, omdat het patroon nog steeds iets te klein was. maar ik ben redelijk tevreden.
De Regiodag Noord-Holland staat ook weer in de steigers. Dit jaar is hij op 19 november. Dat gaat weer een leuke dag worden. De workshop is geregeld, nu de rest nog.

Langzaam maar zeker komen alle activiteiten weer op gang. De eerste kantklosles heb ik al weer achter de rug. Dat ging met recht langzaam, want 2 van de 4 leerlingen waren op vakantie, de 3e had het mailtje waarschijnlijk niet goed gelezen, maar gelukkig nummer 4 was aanwezig. De andere lessen beginnen over 1,5 week.
Ook de kring begint weer. Vorig jaar hadden we afgesproken verder te gaan met ons techniekkistje of -boekje. Voor deze keer zouden we een van de patroontjes van de Regiodag hiervoor maken. Ik had daarvan al het klokje gemaakt, maar dat past niet in mijn boekje. Dus een van de andere patronen gemaakt. In februari of maart gaan we een hoekje maken in lintkant of Dentelles de Luxeuil. Ik ben er al mee begonnen, maar de tekening is nog iets te klein voor het bandje. Het gaat wel lukken, maar voor de anderen moet ik waarschijnlijk nog iets vergroten.
Het eerste digitale contact van de OIDFA is achter de rug. Een deel hiervan ging over een artikel, wat ik aan het schrijven ben over mevr. De Jager Meezenbroek. Het artikel is klaar, nu de vertaling nog. Op de foto hieronder is mevr. De Jager Meezenbroek de enige dame met hoed.
Zondag is er een lezing over Sprang georganiseerd door OIDFA Amerika. Ik heb me daarvoor ingeschreven en ben heel benieuwd. Nu er weer meer mag, moet ik ook verder met de contactdagen. De contactdag in maart is vastgelegd. We zijn met de workshop bezig. De lezing wordt gemaakt. Gaat helemaal volgens planning. Nu al vast de contactdag in oktober vastleggen en overleggen voor een cursus kantbreien in mei.
Kortom ik ben al weer zo druk als een klein baasje, maar ik ben ook blij dat ik weer meer kan doen. Hoewel het nog wel moeilijk organiseren blijft, omdat je niet precies weet, wat Corona nog voor ons in petto heeft. Zoals het organiseren van de contactdag in oktober en de Regiodag in november. Kan dat dan door gaan? Je weet het niet. Ik ga er maar vanuit, dat het doorgaat. Ja kan niet tot op het laatste moment gaan wachten, want dan krijg je niets meer voor elkaar. Dus misschien doe je een hoop voor niets, maar voor hetzelfde geld gaat het allemaal door en dan wordt het hopelijk een succes.

Vorig jaar op de valreep een stukje geschreven op de blog van het Textile Research Centre. Aanleiding was een blog op die site over Elsa Schiaparelli. Toen herinnerde ik me, dat er op de tentoonstelling “The Art of Lace” in 2020 een japon van Schiaparelli stond, die mij erg aansprak. Niet zozeer de jurk, hoewel die erg mooi was, maar vooral de kant, die er voor gebruikt was en het verhaal daarachter.
De oorsprong van deze kant was een macro-foto gemaakt door Rose-Lynn Fisher “Last tear I ever cry for you”. Zij bestudeerde haar tranen door een microscoop en maakt daar een serie macro-foto's van. De firma Darquer liet van eerder genoemde foto door een van hun kantschetsers een ontwerp maken. Deze werd door een collega van schulpen voorzien. De kantschetsers zijn diegenen, die een eerste ontwerp maken voor een machinale kant, hoewel deze al heel gedetailleerd zijn. Daarna wordt door de kanttekenaar de technische tekening gemaakt voor de jacquard- of leaversmachine. Toen deze kant genaamd “Tears and Lace” aan het couture huis Schiaparelli in 2015 werd aangeboden, waren ze meteen enthousiast. De zwarte kant werd gebruikt over een rode japon voor de herfst-winter collectie 2017/2018. De japon werd “Les vases Communicants” genoemd.
Het mooist is de kant te zien in de mouwen, die bijna niet gedrapeerd zijn en daardoor heel mooi het motief in de kant laten zien. Een groot deel van de tentoonstelling “The art of Lace”, die in 2020 in het Textiel Museum in Tilburg te zien was, was ook al te zien geweest in 2018 tijdens de tentoonstelling Haute Dentelles in Calais, waarvan Sylvie Marot, de curator was.
Mijn blog op de TRC site is hier te vinden. Een beschrijving van curator Sylvie Marot is te vinden op LinkedIn.
Meer foto's van de tentoonstelling in Tilburg kunt u vinden op de pagina's Art of Lace, Art of Lace 2 en Art of Lace 3.
Een eerder blog over deze tentoonstelling vindt u hier.